Teori i praksis

Eg har byrja i praksis. På Strax-huset. Ja, eg skal verte sosionom, i tilfelle de ikkje har fått det med dykk. Plan A er å verte sosionom i særklasse. Plan B er å verte ein god ein.

Det er ein tankevekkjar altså, at så og seie samtlege i denne brukargruppa kan fortelje korleis ein sosionom på NAV ter seg. Der sosionomen sit bak skrivebordet med hovudet på skakke. Først på eine sida, så på andre, akkompagnert med eit nikk og eit "ja" og eit "ha", og eit "mhm" og eit "eg forstår" (teoretisk fasit: Eide og Eide, 2004 side 174), utan at hverken den som sit på eine eller andre sida av skrivebordet har forstått nokon ting ut av det som den andre har freista å formidle. Og samtalen, anten den går føre seg på telefon eller i "levande live", finn sjølvsagt berre stad om sosionomen ikkje spring frå eitt møte til eit anna med fotformskorne på føtene og det lilla sjalet flagrande om halsen. Meir skal ein heller ikkje kunne forvente, men der er visst mange møte, skal ein tru brukarane. Og matpauser. No skal det likevel nemnast at vi menneske har ein tendens til å vere ein aldri så liten smule subjektive i høve slike ting... Ting som angår oss sjølve. Ting som er viktige for oss.

Eg er kanskje naiv. Eg vert kanskje lett farga av det brukarane seier. Tykkjer lett synd i dei etter at dei har fått fortalt historiene sine. Historier om livet. Historier som er så vanvittig anleis enn mi. Men så har eg jo ein yrkesidentitet. Eller er i alle høve i ferd med å byggje han opp. Og då er det jo på ein måte noko med denne lojaliteten eg skal ha til yrkesgruppa mi. Sanninga er likevel den, at eg i mange høve eigentleg ikkje har lyst til å identifiserast med sosionomar. Sjølv om eg no har planar om å verte ein. Nett fordi sosionomar ofte vert oppfatta slik som skildra ovanfor. Eg vil ikkje vere flagrande. Eg vil vere handfast. Eg vil ikkje vere så full av forståing at eg ikkje forstår nokon ting. Eg ynskjer å verte ein sosionom med eit tydeleg teorigrunnlag i ryggen, men der yrkesutøvinga likevel ikkje vert reint plagiat frå dei respektive lærebokforfattarane Eide og Eide, Shulman og Heap. Folk er ikkje dumme, antakeleg ikkje like naive som meg heller. Dei merkar når ting er naturlege og når dei er tillærte. Eg vonar at den teoretiske kunnskapen eg sit inne med vil ta ei naturleg form i praktisk handling. At den vert ein del av meg utan at den verkar tillært eller påteken. At eg framstår truverdig. Og at eg faktisk er det òg.

Strax-huset er eit lågterskeltilbod for rusmiddelavhengige, og skal ta sikte på å redusere fysiske, psykiske og sosiale problem som følgje av rusbruken. Vi har med menneske å gjere, som har og har hatt fleire og meir omfattande problem og meir sorg i livet sitt i ein alder av 20, enn eg truleg nokon gong vil oppleve i mitt. Vi har med menneske å gjere, som har synt seg sterke, men som likevel er sårbare. Vi som sosionomar kan ikkje vere likesæle. Vi skal vere litt anleis enn resten av samfunnet. Vi skal ikkje trykkje brukarane lenger ned i støvet enn dei allereie er. Vi skal ikkje lage større barrierar i høve det å ta i mot hjelp enn det som allereie finnast. Vi skal i staden bryte desse ned. Hjelpe brukarane til å reise seg, og til å børste støvet av sine eigne klede.

No tenkjer de kanskje at eg er ung og dum og ikkje har den ringaste aning om kva arbeidslivet har å by på. Og de har heilt rett. I ein alder av 22 er eg ung, naiv og idealistisk. Eg har null snøring på kva det vil seie å vere i fast arbeid. Kan hende eg om 10 år vil ordleggje meg noko anleis i eit blogginnlegg enn det eg gjer no. Så slik er det. Eg ser likevel storleg fram til å sjå kva livet vil by på!

P.S.: For å ha det på det reine - sosionomane på Strax-huset er ikkje flagrande!

Familie

Opphavet vitja meg forrige helg. Meg og systrene mine. Ja, og med opphavet meiner eg altså mine to gamle foreldre. Eller gamle er dei kanskje ikkje. Det er vel dette ein kallar eit definisjonsspørsmål. Dei var her i alle høve, og det er altså ikkje opphavet der Ordet var og Ordet som var hjå Gud, og Ordet som var Gud, og som var i opphavet hjå Gud, og Gud som er opphav til alt som har vorte til eg snakkar om, men mine to jordiske foreldre. Slik at det er klarlagt. Det hender det skaper forvirring.

Eg kjøpte eit Megafon for nokre dagar sidan. Tema for månadens nummer er " Familie". Du verda kor mykje familie eigentleg har å seie. Den familien ein tilfeldigvis har fått tildelt her i verda har overveldande stor verknad på korleis livet artar seg. Eg har tenkt ein del på det i det siste. Korleis små enkelthendingar kan balle på seg. At sjølv om ein tilsynelatande hadde likt utgangspunkt, så hadde ein det likevel ikkje. Eg har vore heldig med min familie, andre har ikkje. Eg har vakse opp i trygge omgjevnader, andre har ikkje. Eg har vorte fortalt av familien min kor glad han er i meg, andre har ikkje. Nokre har heile livet måtta kjempa for merksemd, eg har ikkje.

Eg takkar Gud, som var i opphavet og som er opphav til alt og alle, for den familien Han har gjeve meg. For den tryggleiken og kjærleiken eg har fått oppleve som del av denne. Skjønt eg har jo krangla med familien min. Ganske mykje òg, eigentleg. Eg er sta. Til tider særs sta. Til tider ekstremt irriterande sta. Til mitt forsvar har eg å slektast på. Og det er jo nett det. Eg har nokon å slektast på. Eg veit kven eg har å slektast på. Eg kjenner dei eg slektar på. Eg er glad i dei eg slektar på. Og dei eg slektar på er glad i meg. Eg har ein familie.