Familie

Opphavet vitja meg forrige helg. Meg og systrene mine. Ja, og med opphavet meiner eg altså mine to gamle foreldre. Eller gamle er dei kanskje ikkje. Det er vel dette ein kallar eit definisjonsspørsmål. Dei var her i alle høve, og det er altså ikkje opphavet der Ordet var og Ordet som var hjå Gud, og Ordet som var Gud, og som var i opphavet hjå Gud, og Gud som er opphav til alt som har vorte til eg snakkar om, men mine to jordiske foreldre. Slik at det er klarlagt. Det hender det skaper forvirring.

Eg kjøpte eit Megafon for nokre dagar sidan. Tema for månadens nummer er " Familie". Du verda kor mykje familie eigentleg har å seie. Den familien ein tilfeldigvis har fått tildelt her i verda har overveldande stor verknad på korleis livet artar seg. Eg har tenkt ein del på det i det siste. Korleis små enkelthendingar kan balle på seg. At sjølv om ein tilsynelatande hadde likt utgangspunkt, så hadde ein det likevel ikkje. Eg har vore heldig med min familie, andre har ikkje. Eg har vakse opp i trygge omgjevnader, andre har ikkje. Eg har vorte fortalt av familien min kor glad han er i meg, andre har ikkje. Nokre har heile livet måtta kjempa for merksemd, eg har ikkje.

Eg takkar Gud, som var i opphavet og som er opphav til alt og alle, for den familien Han har gjeve meg. For den tryggleiken og kjærleiken eg har fått oppleve som del av denne. Skjønt eg har jo krangla med familien min. Ganske mykje òg, eigentleg. Eg er sta. Til tider særs sta. Til tider ekstremt irriterande sta. Til mitt forsvar har eg å slektast på. Og det er jo nett det. Eg har nokon å slektast på. Eg veit kven eg har å slektast på. Eg kjenner dei eg slektar på. Eg er glad i dei eg slektar på. Og dei eg slektar på er glad i meg. Eg har ein familie.