Å gå skodd..

I dag reiste eg så og seie jorda rundt for å få tak i eit støvlettpar til vinteren. Neimmen ikkje lett skal eg seie deg! Av garde med buss og rulletrapper, rulleband og ikkje minst apostlane sine hestar. Opp og ned, inn og ut.

Eg trudde altså at eg hadde funne paret. Etter mykje om og men med omsyn til pris, lengde, breidde og den slags. Det er til opplysning ikkje så lett det med lengde og breidde for oss med lange smale pailabbar. Når ein i tillegg må ta omsyn til pris, av di ein er fattig student og er oppvaksen på Søre Sunnmøre samt er eit kvinnfolk med dårleg utvikla evne til å ta avgjerdsler, er det å kjøpe støvlettar så og seie umogleg. Eg måtte difor diverre konkludere med at i høve pris og lengde og breidde og det heile, så var ikkje dei flotte svarte støvlettane på Eurosko paret for meg. Dei var rett og slett finare å sjå til på stativet, enn dei var behagelege på foten. For ikkje å snakke om prisen. Så snakkar vi heller ikkje om den...

Ferda gjekk vidare til neste handlesenter, neste butikk. Der, rett innanfor døra. Dei som skulle bli mine. Eit høgt, rakt, slankt og gyllenbrunt eksamplar av eit støvlettpar. Med snøring og det heile. Ja, kun att i størelse 36 seier du, du hjelpsame butikkdame. Midt i blinken. Eller er det kanskje meir på sin plass å seie midt i nålauget? Om lag akkurat like i lengde, breidde og vidde som føtene mine. Men berre om lag, då eg meir på det jamne tek i bruk sko med nummeret 40 innprenta i sålen... Ja, det er ikkje min feil at eg har store føter. Far min har store føter. Vel, no skal det seiast at han er mann, og eigentleg har ganske normalt store føter. Men så har altså bror hans enorme føter, og far deira hadde temmeleg digre føter han òg. Eg er klar over det. Eg har fått det med meg. Dei er alle menn. Eg er ikkje. Poenget er likevel det; at eg er arveleg belasta. Det er med andre ord ikkje min feil.

Så hadde dei altså ikkje nummeret mitt i butikken. Det dei hadde derimot, var den hjelpsame butikkdama og ein telefon til Bianco Footwear på Vestkanten kjøpesenter. Personen i andre enden hadde visst eitt par brune støvlettar i størelse 40 att. Reservasjon. Nervøsitet kring det om ein vil rekkje det eller ikkje. Apostelhestar. Buss nummer 32. Apostelhestar att. Rulletrapper. Apostelhestar enno ein gong. Rulleband. Bianco Footwear rett forut. Og der, bak disken eitt par høge, rake, slanke og gyldenbrune støvlettar. Med snøring og alt. Eg dreg kortet. Då er det gjort. Dei er mine.

Det umoglege har vorte mogleg. Til opplysning har eg også teke til vitet og kjøpt noko som kan minne om broddar, men som skal vere noko vanskelegare for det blotte auge å sjå... Så no skal eg ikkje gå på hovud eller bakende, om eg no mot formodning skulle falle i gamle synder og gå i utslitne tennisskor ein kald vinterdag...